19 Şubat 2013

bir dostun dizinin dibi; yer yöre olur yorgun bünyeye..
sessiz sedasız çığlığın kısılmış nefesi, nefsine yoldaş, dost kucağı her zaman açık bir kapı eder.
'b u' H U Z U R kendini hatır ettirip, yeni bir hayat doldurur boşaltılan ruha.
belki toparlanıla...

7 Şubat 2013


en son doğmamış iç gittiğinde böyle uyuşuk uyanmıştım. sevdiğim adamın, dostumun endişesine sağlam durmaya uyanmıştım.
salı günü o beyaz hastaHane odasında tahriş boğazla uyanınca hatır ettim vakti.
iyi ki anahtar varmış evimizin olmayan ebeveynlerinin yokluğunda.
ben bilemedim ki, efkarımın ağrı kesici rakısı, kadın ağrı kesicilerime yoldaşlık edip nefessiz kılacak beni. açlığımda cabası, yıkanmış midenin sesi.
o, yabancı hastane kokusu, dost dost sarmış bilinmez,tanınmaz beyaz çarşaflar gece boyu beklemiş başımda.
korkum, canımın acısı depreşince dökülüverdi tüm biriktirdiklerim.
saçma sapan doktor soruları, canıma kast mı ettiğim endişesi, yanımda apartman görevlimiz
"ümit abla'ya söylemeyelim! ümit ablaya söylemeyelim!"lerin arasında
bir kucak istedim ki öyle uzak, öyle imkansız bir kucak.
canım'a kast mı ettim ben sahi?
bilemedim.
anne diye uyanır ya çoğu insan, ben SeN diye uyanmışım.
garip.



bir zeytinağacının altı olsun yörem.
ev'im yok çünkü.