27 Mart 2011

benim odamda bir pencere yok.aslında penceresi var elbette ama açılabilen bir pencere yerine bir balkon kapısı var.bir sıkışık balkona açılan.
otellerin arasına sıkışan.perdeleri kapalı ama ters ışıkta her yaşanmışlığı ortaya sunan pencereleri olan otellerin arasına.
iç'i'M de sanki öyle gibi şimdi.balkon kapısını nefessiz kaldığımda açtığımdaki şimdilik soğuk ama temiz havayla doldurduğumda rahatlama ama bir yandan da ayak parmaklarımın ısınmışlığını kaybetmeme endişesi gibi.
ya da odamdaki balkon kapısı gibi insanlara bakışım,davranışım,tavrım.
dursana bir şuursuz kadın.
bir bakabilsem önce camdan "pardon!siz kimsiniz ki..?" diye.ama ben hep kapıları açıyorum nedense.açıveriyorum sonra balkon kapısının ardından gelen soğuk ve ağır hava iç'iMin ortasına oturuveriyor.sıkıntıdan yaktığım sigaraların dumanlarını temiz eşyalarıma yani tertemiz saf idealarıma,aslında olmayacak oldurlarıma sinmesin diye öylece unuttuğumdan.
ama şimdi karşıdakilerden de çekinmeyerek balkon kapısını sadece aralıyorum.dumanı dışarı üfleyiverip aralıktan rüzgarda savrulmasını "penceremin" arkasından izlemek büyük bir keyif veriyor.
ruhumu daha az kaçırıyorum bu aralıktan.
benim odamda açılan bir pencere yok aslında.ve istersem içeri gün ışığını dahi almamaya yetkin mosmor bir perdem var.dilediğimde üzerinde kelebekler beliriveren.kız çocuğu perdesi.
arabesk rüyalarımın farkındalığını da yaşarken bu ışıksızlık sürecinde.artık olmuyor.hayatıma girmiş gibi hissedip kendi siluetleri ile benim gerçekliğimi ayırt edememişlere artık duruyorum.
du ru yo rum.
çünkü iç'iM bitmek üzere.kendime kalmadım ben.kalamadım.şimdi kendime kalmanın şımarıklığını sonuna kadar binbir türlü idealist bahanelerle savuruyorum ki.oH Mis!
o yüzden benim odamda bir pencere yok.bir balkona açılan hem pencere hem de kapı olabilir aslında.ama yapılmamış uygun görülmemiş zamanında.
uygun düşen benim odama sırttaş olan odanın hem penceresi hem kapısı lüksü var ve kapısı benim balkonuma düşüyor.
işte.
ben balkonumun kapısını tam açtığımda oradan da bir başka ben'in kapıyı açmasını düşleyip sabırsız eyledim kendimi.
baharda tek olmak zor elbet ama kendin olmak daha bi keyifli olacak sanki.
daha bi kendimi bulacağım şimdi.
o yüzden benim odamın bir penceresi yok ama yoldaş bir kapıya açılan bir balkon kapısı var.
hm...










                                                                                  :)

25 Mart 2011

24 Mart 2011

23 mart 2o11

samimiyetsiz hayat sınavları..
gelip beni al gene ya..
gel beni öp.. 






























nolur...
içilen rakılar haddini aşmadan..
lütfen.
gel beni kokuna,koynuna al..