bu gece bu blog biter.
bu blog tüm kocaman hissettiklerim için açılmıştı.
olmuyor. insanın bazen sevdiğini alması nasip olmuyor.
beynine, kalbine yalan söylemesi gerekiyor.
ev'İm bu kez geri dönüşsüz alındı benden...
biliyorum ki o sevdiğim saçlar ben seviyorum diye kesilecek...
biliyorum ki o hayran olduğum bıyıklar, sakallar başkasının yanaklarına değecek.
ve yine biliyorum ki hiç ol(a)mayan biz sandığım sevdiğim ayaklardaki o bitişik parmaklar başkasını ısıtacak.
ölemiyorum ki ben bir türlü.
allah bana o cesareti vermemiş.
bu gece öldüğüm gecedir,
bu blogun bittiği gecedir.
ölemeyip ölümlerden ölüm seçemediğim, cahil cesaretimin yetmediği gecedir...
herşey yoluna felan girmeyecek.
oruç  konuşma orucuna da geçmiştir.
bitmiştir.
bitirmiştir çünkü erkeğim...

hepsi geçip gidecek... 

maddi ve manevi tüm sınavlar bitecek...

sonra 'birlikte' uzuuun bir rakı masasına oturup

gülüp geçeceğim bu günlere...

içimden kopanları bir yere bırakmam lazım...

yoksa gene kendimi zedeleyeceğim.

"ve artık uyanınca rüyadan, bulamadıklarımızı yaratırız."

dayanamadım gene ağladım ben.
arabesk edip kendimi.
bir de...

biri deyivermiş "sosyal meyda"da...
yer etsin, kaybolmasın, hatır'a kazınsın istedim.



"AŞK, ÖRGÜTLENMEKTİR..."





Sombahar from Ceylan Ertem on Vimeo.

yine de yormuyorum bunları ben kötüye....